He took his annual seat, and mingled here
His sprightly vein with yours-now drop a tear!
In morals blameless, as in manners meek,

He knew no wish, that he might blush to speak,
But, happy in whatever state below,

And richer than the rich in being so,

Obtain'd the hearts of all, and such a meed

At length from one* as made him rich indeed,
Hence then, ye titles, hence, not wanted here!
Go! garnish merit in a higher sphere,

The brows of those, whose more exalted lot
He could congratulate, but envy'd not!
Light lie the turf, good Senior, on thy breast,
And tranquil, as thy mind was, be thy rest!
Tho' living thou hadst more desert than fame,
And not a stone now chronicles thy name!

ABIIT senex. Periit senex amabilis,
Quo non fuit jucundior.
Lugete vos, ætas quibus maturior
Senem colendum præstitit;

Seu quando, viribus valentioribus

Fimoque fretus pectore,

Florentiori vos juventute excolens

Curâ

He was Usher and Under-master of Westminster near fifty years, and retired from his

occupation when he was near seventy, with a handsome pension from the King.

Curâ fovebat patriâ,

Seu quando, fractus, jamque donatus rude,
Vultu sed usque blandulo,

Miscere gaudebat suas facetias

His annuis leporibus !

Vixit probus, purâque simplex indole,
Blandisque comis moribus,

Et dives æquâ mente, charus omnibus,
Unius auctus munere.

Ite, tituli! Meritis beatioribus
Aptate laudes debitas!

Nec invidebat ille, si quibus favens
Fortuna plus arriserat.

Placide senex, levi quiescas cespite,
Etsi superbum nec vivo tibi
Decus sit inditum, nec mortuo

Lapis notatus nomine!

APPENDIX

APPENDIX.

[No. 7.]

TRANSLATIONS from the FABLES of GAY.

Lepus Multis Amicus.

LUSUS amicitia est, uni nisi dedita, ceu fit,
Simplice ni nexus fœdere, lusus amor.
Incerto genitore puer, non sæpe paternæ
Tutamen novit, deliciasque domus :
Quique sibi fidos fore multos sperat, amicus
Mirum est huic misero si ferat ullus opem.

Comis erat mitisque, et nolle et velle paratus
Cum quovis, Gaii more modoque, lepus.
Ille quot in sylvis, et quot spatiantur in agris
Quadrupedes norat conciliare sibi.

Et quisque innocuo, invitoque lacessere quenquam
Labra tenus saltem fidus amicus erat.

Ortum sub lucis dum pressa cubilia linquit

Rorantes herbas, pabula sueta, petens, Venatorum audit clangores ponè sequentum,

Fulmineumque sonum territus erro fugit. Corda pavor pulsat, sursum sedet, erigit aures, Respicit, et sentit jam prope adesse necem. Utque canes fallat, latè circumvagus, illuc

A

Unde abiit, mirâ calliditate redit;

Viribus

Viribus at fractis tandem se projicit ultrò

In mediâ miserum semianimemque viâ.

Vix ibi stratus, equi sonitum pedis audit, et, oh, spe
Quam lætâ adventu cor agitatur equi!

Dorsum, (inquit) mihi, chare, tuum concede, tuoque
Auxilio nares fallere, vimque canum.

Me meus, ut nosti, pes prodit-fidus amicus

Fert quodcunque lubens, nec grave sentit, onus. Belle miselle lepuscule, (equus respondet) amara Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi.

Verum age-sume animos-multi, me pone, bonique
Adveniunt, quorum sis cito salvus ope.

Proximus armenti dominus bos solicitatus

Auxilium his verbis se dare posse negat.
Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus amicum
Me nescire potest usque fuisse tibi,
Libertate æquus, quam cedit amicus amico,
Utar, et absque metu ne tibi displiceam ;
Hinc me mandat amor. Juxtà istum messis acervum
Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet;
Et quis non ultro quæcumque negotia linquit,
Pareat ut dominæ, cum vocat ipsa, suæ?

Neu me crudelem dicas-discedo-sed hircus
(Cujus ope effugias integer) hircus adest,

Febrem, (ait hircus) habes. Heu sicca ut lumina languent! Utque caput collo deficiente jacet !

Hirsutum mihi tergum; et forsan læserit ægrum,

Vellere eris melius fultus, ovisque venit.

Me

Me mihi fecit onus natura, ovis inquit anhelans
Sustineo lanæ pondera tanta meæ ;

Me nec velocem nec fortem jacto, solentque
Nos etiam sævi dilacerare canes.
Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur
Ut periturum alias ocyus eripiat.
Remne ego respondet vitulus, suscepero tantam,
Non depulsus adhuc ubere, natus heri?
Te quem maturi canibus validique relinquunt
Incolumem potero reddere parvus ego?
Præterea tollens quem illi aversantur, amicis
Forte parum videar consuluisse meis.

Ignoscas oro. Fidissima dissociantur

Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.

Ecce autem ad calces canis est! te quanta perempto
Tristitia est nobis ingruitura !-Vale!

Avarus et Plutus.

ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus

Ex somno trepidus surgit, opumque memor. Lata silenter humi ponit vestigia, quemque

Respicit ad sonitum respiciensque tremit; Angustissima quæque foramina lampade visit,

Ad vectes, obices, fertque refertque manum. Dein reserat crebris junctam compagibus arcam

Exultansque omnes conspicit intus opes.

Sed