Fill high the bowl with Samian wine! The House of Alcinoüs (Corfu, The Island) (From The Odyssey, Book VII) Ως ἄρα φωνήσασ ̓ ἀπέβη γλαυκώπις Αθήνη πόντον ἐπ ̓ ἀτρύγετον, λίπε δὲ Σχερίην ἐρατεινὴν, ἵκετο δ ̓ ἐς Μαραθῶνα καὶ εὐρυάγυιαν ̓Αθήνην, δῦνε δ' Ερεχθῆος πυκινὸν δόμον. αὐτὰρ Οδυσσεὺς ̓Αλκινόου πρὸς δώματ ̓ ἴε κλυτά· πολλὰ δέ οἱ κῆρ ὥρμαιν ̓ ἱσταμένῳ, πρὶν χάλκεον οὐδὸν ἱκέσθαι. ὥς τε γὰρ ἠελίου αἴγλη πέλεν ἢ σελήνης δῶμα κάθ ̓ ὑψερεφὲς μεγαλήτορος Αλκινόοιο. χάλκεοι μὲν γὰρ τοῖχοι ἐληλάδατ ̓ ἔνθα καὶ ἔνθα, ἐς μυχὸν ἐξ οὐδοῦ, περὶ δὲ θριγκὸς κυάνοιο· χρύσειαι δὲ θύραι πυκινὸν δόμον ἐντὸς ἔεργον· σταθμοὶ δ ̓ ἀργύρεοι ἐν χαλκέῳ ἔστασαν οὐδῷ, ἀργύρεον δ ̓ ἐφ ̓ ὑπερθύριον, χρυσέη δὲ κορώνη. Place me on Sunium's marbled steep, Where nothing, save the waves and I, May hear our mutual murmurs sweep; There, swan-like, let me sing and die. A land of slaves shall ne'er be mine, Dash down yon cup of Samian wine! Lord Byron. The House of Alcinoüs (Corfu, The Island) THE (From The Odyssey, Book VII) HE blue-eyed Pallas, having spoken thus, His steps, yet stopped and pondered ere he crossed A glory shone as of the sun or moon. There from the threshold, on each side, were walls Its architrave was gold; and on each side χρύσειοι δ ̓ ἑκάτερθε καὶ ἀργύρεοι κύνες ἦσαν, οὓς Ηφαιστος ἔτευξεν ἰδυίῃσι πραπίδεσσι δῶμα φυλασσέμεναι μεγαλήτορος Αλκινόοιο, ἀθανάτους ὄντας καὶ ἀγήρως ἤματα πάντα. ἐν δὲ θρόνοι περὶ τοῖχον ἐρηρέδατ ̓ ἔνθα καὶ ἔνθα, ἐς μυχὸν ἐξ οὐδοῖο διαμπερές, ἔνθ ̓ ἐνὶ πέπλοι λεπτοὶ ἐύννητοι βεβλήατο, ἔργα γυναικῶν. ἔνθα δὲ Φαιήκων ἡγήτορες ἑδριόωντο πίνοντες καὶ ἔδοντες· ἐπηετανὸν γὰρ ἔχεσκον. χρύσειοι δ' ἄρα κοῦροι ἐνδμήτων ἐπὶ βωμῶν ἕστασαν αἰθομένας δαΐδας μετὰ χερσὶν ἔχοντες, φαίνοντες νύκτας κατὰ δώματα δαιτυμόνεσσι. πεντήκοντα δέ οἱ δμωαὶ κατὰ δῶμα γυναίκες αἱ μὲν ἀλετρεύουσι μύλης ἔπι μήλοπα καρπὸν, αἱ δ ̓ ἱστοὺς ὑφόωσι καὶ ἠλάκατα στρωφώσιν ἥμεναι, οἷά τε φύλλα μακεδνῆς αἰγείροιο· καιροσέων δ ̓ ὀθονέων ἀπολείβεται ὑγρὸν ἔλαιον. ὅσσον Φαίηκες περὶ πάντων ἴδριες ἀνδρῶν νῆα θοὴν ἐνὶ πόντῳ ἐλαυνέμεν, ὡς δὲ γυναῖκες ἱστῶν τεχνῆσσαι· περὶ γάρ σφισι δῶκεν ̓Αθήνη ἔργα τ ̓ ἐπίστασθαι περικαλλέα καὶ φρένας ἐσθλάς. ἔκτοσθεν δ' αὐλῆς μέγας ὄρχατος ἄγχι θυράων τετράγυος· περὶ δ ̓ ἕρκος ἐλήλαται ἀμφοτέρωθεν. ἔνθα δὲ δένδρεα μακρὰ πεφύκασι τηλεθόωντα, Stood gold and silver mastiffs, the rare work And from the threshold to the inner rooms, Of women. The Phæacian princes here Were seated; here they ate and drank, and held In guiding their swift galleys o'er the deep, A hedge enclosed it round, and lofty trees ὄγχναι καὶ ῥοιαὶ καὶ μηλέαι ἀγλαόκαρποι συκέαι τε γλυκεραὶ καὶ ἐλαῖαι τηλεθόωσαι. τάων οὔ ποτε καρπὸς ἀπόλλυται οὐδ ̓ ἀπολείπει χείματος οὐδὲ θέρευς, ἐπετήσιος· ἀλλὰ μάλ ̓ αἰεὶ Ζεφυρίη πνείουσα τὰ μὲν φύει, ἄλλα δὲ πέσσει. ὄγχνη ἐπ ̓ ὄγχνῃ γηράσκει, μῆλον δ ̓ ἐπὶ μήλῳ, αὐτὰρ ἐπὶ σταφυλῇ σταφυλὴ, σύκον δ ̓ ἐπὶ σύκῳ. ἔνθα δέ οἱ πολύκαρπος ἀλωὴ ἐῤῥίζωται, τῆς ἕτερον μὲν θειλόπεδον λευρῷ ἐνὶ χώρῳ τέρσεται ἠελίῳ, ἑτέρας δ ̓ ἄρα τε τρυγόωσιν, ἄλλας δὲ τραπέουσι· πάροιθε δέ τ ̓ ὄμφικές εἰσιν ἄνθος ἀφιεῖσαι, ἕτεραι δ ̓ ὑποπερκάζουσιν. ἔνθα δὲ κοσμηταὶ πρασιαὶ παρὰ νείατον ὄρχον παντοῖαι πεφύασιν, ἐπηετανὸν γανόωσαι· ἐν δὲ δύω κρῆναι ἡ μέν τ ̓ ἀνὰ κῆπον ἅπαντα σκίδναται, ἡ δ ̓ ἑτέρωθεν ὑπ ̓ αὐλῆς οὐδὸν ἵησι πρὸς δόμον ὑψηλὸν, ὅθεν ὑδρεύοντο πολῖται. τοῖ ̓ ἄρ ̓ ἐν ̓Αλκινόοιο θεῶν ἔσαν ἀγλαὰ δῶρα. Homer. |