ΕΙΘ ̓ ἀσφάδαστος μηδ ̓ ἀπεικότως βίῳ ἀποφθίνουσα, τραύματος βοῆς τ ̓ ἄνευ, τιμωρίας ἄπληστος, ἱκνοίμην κάτω, ἐπαξία μέτοικος, ἀσκόπους πλάκας, νεκρῶν ἀλαμπὲς δῶμ ̓ ἐπιστρωφωμένη. φερ ̓ εἰπὲ ποίοις ὄμμασιν τὸν ἄνδρ ̓ ἴδω γοργοῖς ἀλήτην γοργὸν ἐν παραστάταις; τόλμης μὲν οὖν δεῖ· τῇ πάλαι ῥᾳθυμίᾳ νῦν ἐξισοῖτο θάρσος εὔψυχον χερός. ἴθ ̓ οὖν ἀλιτρὸν ἥτις οὐδ ̓ εὕδειν ἐᾷς, ταχεῖ' Ερινύς, πρὶν τελεσφόρος τυχεῖν, Ἑρμῆ δ ̓ ἐπόπτα παρανόμως τεθνηκότων, δόλων ἁπλοῖσι ποικίλων εὐμήχανε, σὺ δ ̓ ἥτις ἔργον ἀστραπηφόρῳ βάσει σχεδὸν προσῆλθες, δεινόπους ὀργή, μέσον, οὔπω τεχνασθέν, πύρπνοον δ ̓ ἔχθους μένος, ἄτη τ ̓ ἀνήκεστ ̓ ἐκλιποῦσα Ταρτάρου κευθμῶν ὕπαυλον δειράδος νυκτηρεφούς καθ ̓ ἧς μυδώσης νᾶμα λείβεται Στυγὸς φρικώδες αἰέν· ἀσθενῆ βραχίονα, δειλὸν φρόνημα, ζωπυρεῖτ ̓ ἐμοὶ τόδε· ὑμᾶς δ ̓ ἄρ ̓ εὐφημοῦντας εὖ σκοπεῖν χρεὼν οἱ ἔργ ̓ ἄναλκις δρᾶν σθένει γυνὴ μία. Palinurus. TRIS Notus hibernas inmensa per aequora noctes vexit me violentus aqua; vix lumine quarto prospexi Italiam summa sublimis ab unda. paulatim adnabam terrae; iam tuta tenebam, ni gens crudelis madida cum veste gravatum prensantemque uncis manibus capita aspera montis ferro invasisset, praedamque ignara putasset. nunc me fluctus habet, versantque in litore venti. quod te per caeli iucundum lumen et auras, per genitorem oro, per spes surgentis Iuli, eripe me his, invicte, malis: aut tu mihi terram inice, namque potes, portusque require Velinos; aut tu, si qua via est, si quam tibi diva creatrix ostendit neque enim, credo, sine numine divom flumina tanta paras Stygiamque innare paludemda dextram misero, et tecum me tolle per undas, sedibus ut saltem placidis in morte quiescam. VIRGIL. Aeneid, vI 352-371. ΤΡΕΙΣ ἐμὲ χειμερινὰς νύκτας κατ ̓ ἀπείρονα πόντον πλᾶζεν ἐπεσσύμενός τε Νότος καὶ κύματα μακρά ἀλλ ̓ ὅτε τέτρατον ἦμαρ ἔην, τότε δὴ μόγις ἀκτὴν Ἰταλίας ἔσιδον μεγάλου ὑπὸ κύματος ἀρθείς. ἔνθα νέων κεν ἐς ἠπείρου ξερὸν ἐξεσαώθην ἐξ ἁλός, εἰ μή μ' ἄνδρες ἀνάρσιοι ὀξέι χαλκῷ χείρεσσι γναμπτῇς ὄρεος κορυφῇ τρηχείῃ προσφύντ ̓, ἠδὲ βαρυνόμενον περὶ εἵμασιν ὑγροῖς, πλῆξαν, ἀιδρείῃ τ ̓ ἔφασάν σφισι κύρμα γενέσθαι. νῦν δέ με κύματ ̓ ἔχει, φορέει δ ̓ ἐν θινὶ θύελλα. ἀλλά σε πρὸς φάεος τερψιμβρότου ήελίοιο, πρὸς πατρὸς κέλομαί τε, νέου τ ̓ ἔτ ̓ ἐόντος Ἰούλου, εἴρυσθαί με κακῶν, νεκρῷ δ ̓ ἄρα γῆν ἐπιχεῦαι, διογενές, δύνασαι γάρ, Ἐλείων τ ̓ ἐς λιμέν ̓ ἐλθεῖν, ἤ, ὁδὸς εἴ τις ἄρ ̓ ἔστιν, ἔδειξε δὲ πότνια μήτηρ (οὐδὲ γὰρ ἀθανάτων μέλλειν ἀέκητί σ ̓ ὀίω τοσσούτους ποταμοὺς διαβαίνειν καὶ Στυγὸς ὕδωρ), δυστήνῳ δὸς χεῖρα λαβεῖν, σὺ δ ̓ ὑπὲρ ῥόον αἶρε, ὄφρα ποτ ̓ εἶν Αίδαο οιζύος ἐκλελάθωμαι. G. W. Β. O, no, ye stars! there is no death with you, No, No languor, no decay! Languor and death, They are with me, not you! ye are alive! Ye and the pure dark aether where ye ride Brilliant above me! And thou, fiery world, That sapp'st the vitals of this terrible mount Upon whose charr'd and quaking crust I stand, Thou, too, brimmest with life!-the sea of cloud That heaves the white and billowy vapours up To moat this isle of ashes from the world, Lives!-and that other fainter sea, far down, That mild and luminous floor of waters lives, With held-in joy swelling its heart!-I only, Whose spring of hope is dried, whose spirit has fail'd— I, who have not, like these, in solitude Maintain'd courage and force, and in myself Nursed an immortal vigour-I alone Am dead to life and joy; therefore I read In all things my own deadness. M. ARNOLD. Empedocles on Etna. ΦΕΥ ΦΕΥ οὐ γὰρ παρ' ὑμῖν, ἄστρα, θάνατος, οὐ φθορά, R. S. C. |